Digitalisering

Alles gaat zo snel...
De generaties die nu geboren worden zullen nooit weten wat een encyclopedie was, of in ieder geval niet wat die ooit écht betekende. Ik bedoel ik weet het al nauwelijks meer. Wij hadden vroeger een kinderencyclopedie bij de wc liggen, zodat we wellicht nog wat leerden terwijl we onze behoeften deden.

Op de basisschool maakte ik mijn werkstukken nog aan de hand van boeken over dat onderwerp, die leende je dan in de bibliotheek. Goh, wat ben ik al lang niet meer in een bibliotheek geweest. Internet is alles. Als ik informatie nodig heb over vulkanen, dan google ik vulkanen. Als ik informatie nodig heb over hoe het lichaam in elkaar zit, dan google ik dat gewoon. Heel handig, na mijn knieoperatie heb ik geregeld kniegerelateerde dingen op google ingetikt.

Qua verslagen schrijven ben ik heel blij met de digitalisering. Ik vind het heerlijk om snel te vinden wat ik wil weten zonder een ellenlang boek door te bladeren. Wat betreft foto's en filmpjes maken ben ik ook heel erg blij met de digitalisering. Ik heb selfies met mijn opa en omas en kan belangrijke en leuke momenten vast leggen. Het belang van foto's met geliefde heb ik wel geleerd, helaas was het geen vriendelijk lesje. Nu kun je zeggen, maar je hebt foto's niet nodig, want je hebt de herinneringen! Mocht je dat zeggen, dan geef ik je volledig gelijk, je hebt het inderdaad niet nodig. Maar het is wel heel fijn. 

Nu heb ik sinds kort een Ipad, terwijl ik niet echt een Apple mens ben. Maar wat ben ik ongelofelijk blij met mijn Ipad. Geen drie kilo zware laptop op mijn rug meesjouwen naar school voor die paar lesjes waarbij je internet nodig hebt. 

Goed, tot zover ben ik dus heel blij met de digitalisering, waarom dan dit blog? 

Ik lees en hoor het overal om mij heen. In fictieve boeken zoals De Cirkel en laats bijvoorbeeld bij De Wereld Draait Door. Bij DWDD werden de Ipad scholen besproken. En ja de Ipad scholen zijn een succes, maar in hoeverre? Was de basisschool niet voornamelijk bedoeld om ook de sociale competenties te ontwikkelen? Natuurlijk zie ik het nut van rekenen en schrijven en taakjes op je eigen niveau, maar aan de andere kant zit straks iedereen in zijn eigen wereldje. Juist die sociale competenties moeten we koesteren. Het samen bespreken van de taakjes die gemaakt zijn, de kringgesprekken, het elkaar helpen met taakjes en het stiekem briefjes doorgeven terwijl de lerares een eeuwigdurende les geeft. 

Wat ook bij DWDD werd behandeld was de virtual reality-bril waarbij je zomaar in een spelletje of wereld zit en daarin kan rondlopen en rondkijken. Daar werd toen ook gezegd dat we over een paar jaar een film kunnen kijken met iemand aan de andere kant van de wereld, met een cameraatje kun je elkaar dan in die virtuele wereld zetten. Goh, leuk, tja... want daar gaat samen film kijken over... Als ik een enge film kijk, dan wil ik willen wegkruipen achter de rug van mijn vriend en bij een romantische film wil ik lekker tegen hem aanzitten. Waar bij de Ipad scholen het veel individueler wordt, wordt bij de virtual reality-bril weer wel aangegeven hoe je die bril ook sociaal kan gebruiken... sociaal zonder echt fysiek contact. Zo iets als over skype praten of zoiets. Leuk, maar niet echt 'voldoende' om een relatie te hebben (voor mij dan).

Over die verslagen gesproken. Ik weet nog precies hoe een vulkaan werkt. Terwijl ik dat verslag schreef toen ik op de basisschool of net op de middelbare school zat. Ik heb mij weken daarin verdiept, plaatjes gekopieerd, geknipt en geplakt. Netjes erbij geschreven wat het was en écht onderzoek gedaan naar het onderwerp. En nu... nu heb ik een wereld aan kennis aan mijn voeten liggen. Een 'klik-away'. Al mis ik die kennis in mijn hersenen. Nu het altijd om de hoek is vergeet ik ook meer, heb ik het idee. Misschien dat mijn hersenen beseffen dat het niet erg is om het te vergeten, omdat mocht ik de kennis ooit weer nodig hebben ik het direct op het internet kan opzoeken.
Sinds de smartphones zelfs letterlijk elk moment. Ik kan op elk moment van de dag op vrijwel elke plek op het internet komen. 

Laten we even verder gaan op die smartphones. Ik zou niet meer zonder kunnen, althans niet zolang ik studeer. Er wordt van mij verwacht dat ik Whatsapp heb om te communiceren over projecten, tevens heb ik daarvoor ook dropbox of facebook nodig. En hoewel ik heel erg blij ben met mijn smartphone vind ik het soms ook wel schrikbarend hoe verslaafd mensen aan dat ding zijn. Hoe ze dwangmatig elke vijf minuten kijken of ze al een nieuw berichtje hebben. Hoe ze doelloos opnieuw de berichtjes op facebook bekijken terwijl tegenover hen een gesprekspartner zit.

En de lijst gaat door en door...

Misschien wel het ergste vind ik de prestatiedrang die wij tegenwoordig hebben. Overal online zien we de prestaties van anderen, we kunnen er gemakkelijk bij. O, die heeft dit gehaald en die dat en o, die is goed met dat en dat en dat en dat en dat... Vroeger zag je alleen de prestaties in jouw leefomgeving, nu zie je ze van iedereen en er wordt ook verwacht dat je iets kan. Dat je een passie hebt of dat je ergens uitmuntend in bent. Ik merk bij medescholieren dat hier meer onzekerheid uit voortkomt dan motivatie om uit te blinken. 

We raken verslaafd aan technologie. Aan de ene kant is dat niet erg, sterker nog verbeterd het de wereld waarin wij leven. Het is sowieso niet te stoppen... Ik denk dat we gewoon voorzichtig moeten zijn. 

En altijd moeten realiseren hoe belangrijk sociaal contact is en dat we niet altijd anderen moeten evenaren in wat ze doen.