Amsterdam en fietsers.
Of eigenlijk. Amsterdam en verkeer.
Ik woon nu ruim een jaar in Amsterdam, en één ding blijft me verbazen: de hoeveelheid mensen die dagelijks zijn leven op het spel zet om net ietsjepietjes sneller daar aan te komen waarnaar hij onderweg is.
De kleur oranje betekent helemaal niets in Amsterdam. Ik zie mensen niet remmen, ik zie mensen niet bedenken dat het zo rood wordt. Ik zie helemaal geen verschil. De kleur oranje is niet het wordt bijna rood. Oranje is gewoon het verlengstuk van groen. En de eerste tien seconden van rood, zijn eigenlijk ook nog een verlengstuk van groen.
O, mensen. Als ik sta te wachten voor een rood stoplicht komen jullie me zo vaak voorbij fietsen. Gaan als jagers op het kruispunt af, fietsen zo langzaam dat je niet hoeft af te stappen, en sjezen dan opeens in hoog tempo door het verkeer heen. Ik hoor auto's toeteren en mensen schelden, maar jullie overleven het keer op keer - goddank.
O, mensen. Als ik langzamer ga fietsen omdat het oranje is, halen jullie mij zo vaak nog snel even in. Rijden door rood, zo hard als jullie kunnen. De fietsers aan de overkant, die net groen hebben gekregen, stoppen nog net op tijd. Een scooter sjeest scheldend om jullie heen. Een auto toetert en een vrouw met een kinderwagen trekt zich snel terug van het zebrapad. Ze had toch echt groen, maar jullie hadden haast?
O, mensen. Als ik op het fietspad fiets, dan zie ik jullie niet achterom kijken. Je haalt zomaar iemand in, en wordt boos op de gene die jou aan het inhalen was, die persoon waar je nu tegen aan gebotst bent.
Ik woon nu ruim een jaar in Amsterdam, en één ding zal waarschijnlijk nooit veranderen. De hoeveelheid mensen die dagelijks zijn leven op het spel zet om net ietsjepietjes sneller daar aan te komen waarnaar hij onderweg is.
En hoewel het mij soms doodsangsten aanjaagt, heeft het ook weer zo zijn charme. Want hoewel iedereen als een kip zonder kop rond rent - fiets, Letten Amsterdammers gelukkig ook verdomd op!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten