Laat ik het daar nou net het compleet mee eens zijn. Het is niet alleen alsof ik meerdere levens leef, het is ook dat ik personages leer kennen. Ik met ze meeleef en daarbij, misschien nog wel het ergste, om hun dood rouw. Ik rouw om personages die ik zelf heb verzonnen, en mede om die reden laat ik de meesten soms toch leven.
Nu speelt bij mij de vraag 'Dood of leven?' wanneer ik schrijf heel vaak. Laat ik nu eens naar andere boeken kijken opzoek naar het antwoord op deze levensvraag...
Aan de ene kant lees ik boeken waarbij al mijn favoriete (en gehate) personages één voor één de dood in zie verdwijnen. Aan de andere kant lees ik boeken waarbij alle personages die geliefd zijn overleven.
Hoewel ik zou willen dat alle geliefde personages een oneindig leven zouden kunnen leiden, is dat niet realistisch. Als ik kijk naar Game of Thrones, een boek dat ik met liefde lees, gaan vele (geliefde) personages dood. Dit is toch veel realistischer? Maar het doet me wel zo nu en dan pijn, en soms gaat er zelfs iemand dood waardoor ik het boek bijna wil wegleggen! (En nee, natuurlijk doe ik dat niet).
In Harry Potter blijft de hoofdpersoon dan wel leven, maar ook daar vallen doden. Heftig doden. (Spoiler alert) bij Hedwig moest ik bijna huilen en bij Perkamentus is dat J.K. Rowling ook gelukt. Als we dan kijken naar de Hunger Games sterven ook vele personages. Personages die niet uitmaken en personages waarvan ik echt treur.
Aan de andere kant heb je boeken als Eragon, waarbij de levens van de hoofdpersonen grotendeels worden gespaard. Ik vond dat boek ook goed. Dus het is niet nodig dat er mensen dood gaan. Zo heb ik ook het boek Wolvenmeisje gelezen, waarbij (hoewel vele sterven) toch mijn favorieten blijven leven en ook bij Drakenpad, Windhaven en de Schaduwland boeken blijven de meeste in leven.
Er zijn natuurlijk ook slachtingsboeken, waarbij het grootste deel van de (gehate en geliefde) personages sterft. Zoals bijvoorbeeld Hex (en deels ook Game of Thrones). En ook dit boek vind ik weer super goed, hoewel ik het natuurlijk erg vind dat sommige geliefde personages sterven.
En zo heb je natuurlijk heel veel personages die op sterven liggen, of gezocht worden of bijna vermoord worden, maar het (gelukkig) overleven. Of zelf soms dood gaan, maar daaruit ontsnappen!
Tot nu toe heb ik alleen fantasy boeken gehad. Al is dat ook waar voornamelijk de doden vallen. In het boek Huid en Haar (fictie) vallen bijvoorbeeld geen doden. Nee, daar worden personages neer gezet die een leven leiden waar ik kriebels bij krijg. Die dingen meemaken die ik hoop niet mee te maken en zo is er bijvoorbeeld (naar mijn idee) sociale moord. Dan leef je door... maar hoe?
In het boek Sterf voor mij (fictie) wordt er gemarteld en sterven er mensen. In de Dan Brown boeken heb je moord en martelen maar de hoofdpersonages ontsnappen de dodelijke dans keer op keer op het nippertje. En zo gaat de lijst door en door en door...
Mijn conclusie: Het maakt geen f*ck uit ;) Het maakt uit wat voor'n boek het is en hoewel het onrealistisch is om iedereen in leven te laten, vind ik het zelf als lezer niet heel erg als dit gebeurd. Dus, wat ik ook doe in mijn verhalen. Het maakt niet uit, ik moet gewoon een keer de motivatie vinden om een boek te schrijven en te herherherherherschrijven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten